Profesor Jan Turwid, niesłusznie przekonany o zdradzie żony z przyjacielem domu, hrabią Łańskim, pozoruje własną śmierć, wstrzykując sobie wynalezioną przez siebie surowicę. Wie o tym tylko stary sługa Feliks. Przez wiele lat Turwid pracuje u aptekarza w małym miasteczku. Jedzie do Warszawy i zatrudnia się w klinice, gdzie ukochany jego córki, Jerzy kontynuuje doświadczenia rozpoczęte przez profesora.
Jerzy doprowadza do końca pracę nad surowicą. Zaręcza się z Weroniką. Dochodzi do spotkania Turwida z Łańskim, który namawia go do powrotu do domu. Profesor uważa, że jest już za późno.
Zamyka się w klasztorze. Przybywają wszyscy mu najbliżsi po otrzymaniu depeszy, że jest umierający. Turwid prosi żonę o przebaczenie, po czym umiera. Interesującą cechą filmu jest podjęta przez reżysera próba zerwania z obowiązującym w polskim filmie realistycznym tokiem narracji. Mroczna atmosfera niektórych scen, dążenie do stworzenia właściwego wewnętrznego klimatu, powolny rytm opowiadania to wpływ rosnącej popularności francuskich filmów realizmu poetyckiego.

Tamara Wiszniewska, Irena Malkiewicz, Mieczysława Ćwiklińska, Kazimierz Junosza-Stępowski, Franciszek Brodniewicz, Ludwik Fritsche, Karol Dorwski, Wanda Polakowska