Reżyser Janusz Majewski osiągnął już wiek, który nazywa się jesienią życia.

W samotnej wędrówce wspina się na łagodne wzgórze zwieńczone na szczycie białą, charakterystyczną altaną. Wchodzi do niej i odkrywa, że znajduje się w przedsionku… Nieba, gdzie podejmuje go sam Święty Klucznik tego Przybytku. Odbywa z nim żartobliwy dialog, będący zarazem wyznaniem życiowego credo a także obrazem wydarzeń przez jakie przebiegała droga jego żywota, ze szczególnym uwzględnieniem lwowskiej genealogii, do której Artysta przywiązuje szczególną wagę. Wyznaje grzechy, głównie z zakresu „SALIGII”, czyli grzechów głównych. Dialog przerywany jest cytatami fragmentów jego filmów, aluzyjnie nawiązujących do poruszanego tematu. Zjawiają się również autentyczne postaci z jego filmografii, które włączają się w wymianę słów. Występują również osoby, które odegrały w życiu Protagonisty ważną rolę i, które mogą zaświadczyć o nim samym...