Gdyńskie Centrum Filmowe i Nowe Horyzonty zapraszają na wyjątkowe filmowe i kinowe przeżycie: trwający osiem godzin i dwadzieścia pięć minut (z dwiema przerwami) pokaz specjalny węgierskiego czarno-białego filmu Béli Tarra Szatańskie tango z 1994 roku.
Podobne wydarzenia
wtorek, godz. 19:00
Gdańsk,
Centrum św. Jana
środa, godz. 18:00
Gdańsk,
Helios Alfa Centrum
bilety 38,90 zł
przedsprzedaż 28,90-36,90 zł
przedsprzedaż 28,90-36,90 zł
Film, według opinii krytyki, wyznaczył nowe granice języka kina, stając się dziełem-inspiracją dla wielu reżyserów z całego świata.
Pokaz odbędzie się w sali kinowej Goplana.
Film ma POLSKIE I ANGIELSKIE NAPISY.
SZATAŃSKIE TANGO
Niewielka, odległa od miasta wioska na Wielkiej Nizinie Węgierskiej, schyłek ery komunistycznej. Mieszkańcy wioski pracownicy podupadłej spółdzielni rolniczej tkwią w marazmie, bez perspektyw na lepsze życie. Ich bieda materialna towarzyszy pustce duchowej i degradacji moralnej. Jednak bohaterowie filmu czekają na jakiś znak, na nadejście Wybawiciela, który pozwoli im rozpocząć nowe życie.
Szatańskie tango trwa 445 minut (siedem godzin i dwadzieścia pięć minut) i dzieli się na trzy części na ekranie, po zakończeniu poszczególnych części, pojawia się napis informujący o przerwie.
Część pierwsza: 2 godziny 25 minut
(przerwa: 30 minut)
Część druga: 2 godziny 10 minut
(przerwa: 30 minut)
Część trzecia: 2 godziny 50 minut
O FILMIE
Koronne przedsięwzięcie wielkiego indywidualisty końca wieku, tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych (...). W tej wizji dantejskiego labiryntu piekła na ziemi, z ludźmi wirującymi w zamkniętej pętli czasu w kręgu złudnych nadziei, Irimiás jest wodzirejem krainy bez Boga, gdzie nie ma już dzwonnic. Tarr wyraźnie unika dopowiedzeń może z wyjątkiem jednej sceny, gdy zdjęty chwilowym lękiem złoczyńca pada na kolana przed zrujnowanym kościołem, miejscem śmierci Estike lecz metafizyczny wymiar jego dzieła jest oczywisty, a Irimiása uznać można za jedną z najlepszych współczesnych personifikacji szatana.
Adam Garbicz, Szatańskie tango, Światowa encyklopedia filmu religijnego
W Szatańskim tangu Krasznahorkai jak nikt inny pokazał zupełną degrengoladę społeczeństwa zmulonego nudą i beznadzieją prowincji, smutkiem komunizmu i klęską gospodarki niedoboru, nędzą zapomnianej przez Boga i Pierwszego Sekretarza wsi gdzieś w odmętach puszty. Świata, o którym pamięta jedynie właśnie Szatan, bo to jego królestwo. Świata, w którym, zapijając się palinką, ludzie balansują pomiędzy rozpaczą a nadzieją na ucieczkę z tego najniższego piekielnego kręgu, czekając na obiecanego Mesjasza, który zamiast wyprowadzić ich z domu niewoli, okazuje się być zwykłym hochsztaplerem. (...) Z Szatańskiego tanga Béla Tarr, niebywały zupełnie reżyser, podobnie jak Krasznahorkai w literaturze, całkowicie osobny na tle światowej kinematografii, trudno porównywalny z jakimkolwiek innym artystą, zrobił filmowe arcydzieło pod tym samym tytułem.
Krzysztof Varga, Wojna końca świata, Tygodnik Powszechny
Tytuł oryginalny: Sátántangó
Kraj produkcji: Węgry, Niemcy, Szwajcaria
Rok produkcji: 1994
Język: węgierski
napisy: polskie i angielskie
Czas trwania: 445 minut
Reżyseria: Béla Tarr
Scenariusz: László Krasznahorkai, Béla Tarr
Muzyka: Mihály Víg
Zdjęcia: Gábor Medvigy
Montaż: Ágnes Hranitzky
Obsada: Mihály Víg, Putyi Horváth, László Lugossy, Éva Almássy Albert, János Derzsi, Irén Szajki, Alfréd Járai, Miklós Székely, Erzsébet Gaál, György Barkó, Zoltán Kamondi, András Bodnár, Ilona Bojár, Erika Bók, István Juhász, Peter Berling, Péter Dobai
O REŻYSERZE
Béla Tarr urodził się 21 lipca 1955 w Peczu. Pierwsze amatorskie filmy nakręcił w wieku 16 lat. Pod koniec lat 70. rozpoczął współpracę ze studiem filmowym im. Béli Balazsa, które w 1979 pomogło sfinansować jego pełnometrażowy debiut Ognisko zapalne (Családi tűzfészek). W 1981 ukończył studia na wydziale reżyserii Wyższej Szkoły Filmowej w Budapeszcie. W 1994 nakręcił swoje najsłynniejsze dzieło ponad 400-minutowy film Szatańskie tango (Sátántangó) będące ekranizacją powieści László Krasznahorkaia.
Tarr jest uznawany za wielkiego indywidualistę tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych, porównywane do stylu Tarkowskiego, lecz pozbawione jego idealizmu.
Filmografia
Ognisko zapalne (Családi tűzfészek) 1979
Outsider (Szabadgyalog) 1980
Ludzie z prefabrykatów (Panelkapcsolat) 1981
Jesienny almanach (Őszi almanach) 1984
Potępienie (Kárhozat) 1987
Szatańskie tango (Sátántangó) 1994
Harmonie Werckmeistera (Werckmeister harmóniák) 2000
Człowiek z Londynu (Lhomme de Londres) 2007
Koń turyński (A torinói ló) 2011
Pokaz odbędzie się w sali kinowej Goplana.
Film ma POLSKIE I ANGIELSKIE NAPISY.
SZATAŃSKIE TANGO
Niewielka, odległa od miasta wioska na Wielkiej Nizinie Węgierskiej, schyłek ery komunistycznej. Mieszkańcy wioski pracownicy podupadłej spółdzielni rolniczej tkwią w marazmie, bez perspektyw na lepsze życie. Ich bieda materialna towarzyszy pustce duchowej i degradacji moralnej. Jednak bohaterowie filmu czekają na jakiś znak, na nadejście Wybawiciela, który pozwoli im rozpocząć nowe życie.
Szatańskie tango trwa 445 minut (siedem godzin i dwadzieścia pięć minut) i dzieli się na trzy części na ekranie, po zakończeniu poszczególnych części, pojawia się napis informujący o przerwie.
Część pierwsza: 2 godziny 25 minut
(przerwa: 30 minut)
Część druga: 2 godziny 10 minut
(przerwa: 30 minut)
Część trzecia: 2 godziny 50 minut
O FILMIE
Koronne przedsięwzięcie wielkiego indywidualisty końca wieku, tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych (...). W tej wizji dantejskiego labiryntu piekła na ziemi, z ludźmi wirującymi w zamkniętej pętli czasu w kręgu złudnych nadziei, Irimiás jest wodzirejem krainy bez Boga, gdzie nie ma już dzwonnic. Tarr wyraźnie unika dopowiedzeń może z wyjątkiem jednej sceny, gdy zdjęty chwilowym lękiem złoczyńca pada na kolana przed zrujnowanym kościołem, miejscem śmierci Estike lecz metafizyczny wymiar jego dzieła jest oczywisty, a Irimiása uznać można za jedną z najlepszych współczesnych personifikacji szatana.
Adam Garbicz, Szatańskie tango, Światowa encyklopedia filmu religijnego
W Szatańskim tangu Krasznahorkai jak nikt inny pokazał zupełną degrengoladę społeczeństwa zmulonego nudą i beznadzieją prowincji, smutkiem komunizmu i klęską gospodarki niedoboru, nędzą zapomnianej przez Boga i Pierwszego Sekretarza wsi gdzieś w odmętach puszty. Świata, o którym pamięta jedynie właśnie Szatan, bo to jego królestwo. Świata, w którym, zapijając się palinką, ludzie balansują pomiędzy rozpaczą a nadzieją na ucieczkę z tego najniższego piekielnego kręgu, czekając na obiecanego Mesjasza, który zamiast wyprowadzić ich z domu niewoli, okazuje się być zwykłym hochsztaplerem. (...) Z Szatańskiego tanga Béla Tarr, niebywały zupełnie reżyser, podobnie jak Krasznahorkai w literaturze, całkowicie osobny na tle światowej kinematografii, trudno porównywalny z jakimkolwiek innym artystą, zrobił filmowe arcydzieło pod tym samym tytułem.
Krzysztof Varga, Wojna końca świata, Tygodnik Powszechny
Tytuł oryginalny: Sátántangó
Kraj produkcji: Węgry, Niemcy, Szwajcaria
Rok produkcji: 1994
Język: węgierski
napisy: polskie i angielskie
Czas trwania: 445 minut
Reżyseria: Béla Tarr
Scenariusz: László Krasznahorkai, Béla Tarr
Muzyka: Mihály Víg
Zdjęcia: Gábor Medvigy
Montaż: Ágnes Hranitzky
Obsada: Mihály Víg, Putyi Horváth, László Lugossy, Éva Almássy Albert, János Derzsi, Irén Szajki, Alfréd Járai, Miklós Székely, Erzsébet Gaál, György Barkó, Zoltán Kamondi, András Bodnár, Ilona Bojár, Erika Bók, István Juhász, Peter Berling, Péter Dobai
O REŻYSERZE
Béla Tarr urodził się 21 lipca 1955 w Peczu. Pierwsze amatorskie filmy nakręcił w wieku 16 lat. Pod koniec lat 70. rozpoczął współpracę ze studiem filmowym im. Béli Balazsa, które w 1979 pomogło sfinansować jego pełnometrażowy debiut Ognisko zapalne (Családi tűzfészek). W 1981 ukończył studia na wydziale reżyserii Wyższej Szkoły Filmowej w Budapeszcie. W 1994 nakręcił swoje najsłynniejsze dzieło ponad 400-minutowy film Szatańskie tango (Sátántangó) będące ekranizacją powieści László Krasznahorkaia.
Tarr jest uznawany za wielkiego indywidualistę tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych, porównywane do stylu Tarkowskiego, lecz pozbawione jego idealizmu.
Filmografia
Ognisko zapalne (Családi tűzfészek) 1979
Outsider (Szabadgyalog) 1980
Ludzie z prefabrykatów (Panelkapcsolat) 1981
Jesienny almanach (Őszi almanach) 1984
Potępienie (Kárhozat) 1987
Szatańskie tango (Sátántangó) 1994
Harmonie Werckmeistera (Werckmeister harmóniák) 2000
Człowiek z Londynu (Lhomme de Londres) 2007
Koń turyński (A torinói ló) 2011
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
