Stowarzyszenie Nowe Horyzonty, organizator Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Era Nowe Horyzonty we Wrocławiu rozpoczyna cykl dystrybucji filmów pod nazwą Era Nowe Horyzonty Tournée.
W ramach projektu zostanie zaprezentowanych sześć filmów z tegorocznej 9. edycji MFF ENH, które - zdaniem jurorów, nowohoryzontowej publiczności oraz festiwalowych selekcjonerów - stały się wydarzeniami festiwalu, zostały nagrodzone, wzbudzały silne emocje, były szeroko komentowane lub cieszyły się wyjątkową popularnością.
Filmy te będą pokazywane w polskich kinach jako ERA NOWE HORYZONTY Tournée. W styczniu i lutym 2010 będzie można zobaczyć je w formie tygodniowego przeglądu w 14 miastach, w okresie od stycznia do końca kwietnia 2010 będą systematycznie wprowadzane na ekrany kin studyjnych, a w czerwcu 2010 roku zostaną wydane na DVD.
Kilka słów do widzów skierował Roman Gutek, dyrektor MFF Era Nowe Horyzonty:
Od początku festiwalu Era Nowa Horyzonty przyświecał nam jeden cel. Chcieliśmy pokazywać przede wszystkim kino, którego u nas nie było, które nie miało w Polsce swojego festiwalu: kino niebanalne, odważne, łamiące tabu, poszukujące własnego języka, wymykające się wszelkim klasyfikacjom gatunkowym, odbiegające od klasycznie pojmowanego kina narracyjnego. Z drugiej strony chcieliśmy, aby nasza publiczność mogła zapoznać się z najnowszymi tendencjami współczesnego kina. Stąd tak często na Nowych Horyzontach widzowie oglądali i oglądają filmy przyjeżdżające do Wrocławia prosto z Cannes, Wenecji, Berlina, Pusan, nakręcone przez reżyserów mało znanych w naszym kraju, ale już odkrytych przez najważniejsze światowe festiwale. Dziś niektórzy z nich to twórcy wielkiego międzynarodowego formatu. Wybieraliśmy filmy, które zaskakiwały formą, poruszały tematy tabu pomijane przez kino głównego nurtu, opowiadały o seksualności, dotykały ciemnej strony ludzkiej duszy. Które budziły niepokój. Traktowaliśmy filmy jak dzieła sztuki współczesnej. W ich wyborze kierowaliśmy się osobistymi gustami, przed seansami, uzasadnialiśmy widzom nasze wybory. To nadało naszemu festiwalowi wyrazistości. Do tego koncerty awangardowych muzyków, wystawy, instalacje. Podobnego festiwalu nikt przed nami w Polsce nie robił. Do tej pory praktycznie nic nie zmieniło się w naszym myśleniu o programie festiwalu.
Festiwal Era Nowe Horyzonty odwiedza coraz więcej widzów. Tych, którzy do Wrocławia nie mogli przyjechać postanowiliśmy zaprosić do kin na filmy, które - zdaniem jurorów, nowohoryzontowej publiczności oraz naszym - stały się wydarzeniami naszego festiwalu, zostały nagrodzone, były szeroko komentowane lub cieszyły się wyjątkową popularnością. Sześć filmów rusza więc w podróż po Polsce, później będzie można je kupić na płytach DVD. Każdy z nich jest inny, ale łączy je podobne spojrzenie na kino rozumiane przede wszystkim jako uprawianie sztuki. Każdy z nich jest filmem nowohoryzontowym.
PROGRAM FILMÓW
15.01
18:30 - GŁÓD - ANG./IRL
20.20 - TLEN - ROSJA
16.01
15:30 - BURROWING (KAŻDY MYŚLI SWOJE) - SZWECJA
17:00 - LAS - POLSKA
18:30 - DUBEL - BELGIA
20:15 - PLAŻE AGNES - FRANCJA
17.01
15:30 - LAS - POLSKA
17:00 - BURROWING (KAŻDY MYŚLI SWOJE) - SZWECJA
18:30 - TLEN - ROSJA
20:15 - GŁÓD - ANG./IRL
18.01
18:30 - DUBEL - BELGIA
20:15 - BURROWING (KAŻDY MYŚLI SWOJE) - SZWECJA
19.01
18:30 - TLEN - ROSJA
20:15 - GŁÓD - ANG./IRL
20.01
18:30 - LAS - POLSKA
20:15 - PLAŻE AGNES - FRANCJA
21.01
18:30 - PLAŻE AGNES - FRANCJA
20:40 - DUBEL - BELGIA
W programie ERA NOWE HORYZONTY Tournée:
GŁÓD
Hunger, Wielka Brytania/Irlandia 2008, reżyseria: Steve McQueen
9. ENH - Grand Prix dla najlepszego filmu, Nagroda Krytyków Filmowych
(w kinach od 8 stycznia)
Głód to jedna z największych niespodzianek ubiegłego roku, niezwykły film nieznanego w świecie kina debiutanta, Steve'a McQueena. Jest rok 1981. Angielska służba więzienna zawzięcie pracuje na wizerunek kata. Przetrzymywanych w swoim więzieniu bojowników IRA metodycznie odziera z człowieczeństwa. Torturują ich na zmianę: raz pałką, raz szyderczym śmiechem prosto w twarz. Nadzy, skatowani więźniowie ćwiczą w sobie "postawę wyprostowaną": protestują, odmawiają noszenia więziennych uniformów, celowo zaniedbują codzienną higienę, ostatecznie decydują się na głodówkę. Jej pierwszą ofiarą będzie Bobby Sands.
McQueen bez zbędnych słów i fabularnych podpórek pokazuje niechlubne, rzadko wyciągane na światło dzienne fakty z najnowszej historii Anglii. Nie wdaje się w retorykę, polityczne dysputy o działalności IRA. Głód to film o przemocy, zbrodni sankcjonowanej przez aparat władzy; o banalności zła, które rodzi się wtedy, gdy człowiek czuje się jedynie częścią systemu. Po drugiej stronie więziennej barykady trwają w filmie McQueena ci, którzy próbują być wierni sobie. Niezłomni przegrani, brudni, wychudzeni, uwięzieni w coraz bardziej masakrowanym ciele. Po co ten gest? Dlaczego dobrowolnie idą na śmierć? By dać świadectwo. Brzmi to może patetycznie, ale w tym wypadku prawdziwie.
(Jakub Socha)
TLEN
Kislorod, Rosja 2009, reżyseria: Iwan Wyrypajew
9. ENH - Nagroda Publiczności
(w kinach od 5 lutego)
Sańka (Aleksiej Filimonow) nie usłyszał piątego przykazania i zabił żonę dla rudowłosej Saszy (Karolina Gruszka). Dlaczego? Bo łaknął tlenu pięknej dziewczyny.
Film Iwana Wyrypajewa to ekranizacja jego kontrowersyjnej sztuki Tlen, gdzie rapowano Dekalog i którą krytycy uznali za manifest "beztlenowców". Miłosna historia opowiedziana w nowoczesnej, czasem kiczowatej, innym razem poetyckiej oprawie, łączy w sobie niemal wszystkie gatunki kultury popularnej. Jest tu romans, dramat, horror i kryminał. Ironiczna opowieść rozpisana na dziesięć słowno-muzycznych scen ma formę wideoklipu, nawiązuje do estetyki graffiti, komiksu, telewizji i Internetu. Ten dynamiczny portret ludzi i tłamszącej ich codzienności to jednak przede wszystkim przypowieść o nieudolnym poszukiwaniu prawdziwego życia, uczuć, Boga, słowem, tytułowego tlenu. Reżyser tak mówi o swojej twórczości: Mój kraj jest bogaty na pokaz, pokazujemy mądrego prezydenta, Petersburg, Kreml. Należę do ostatniego pokolenia pokaleczonych przez ZSRR pionierów i komsomolców. W dzieciństwie wmawiano nam, że komunizm zwycięży. W młodości przeżyliśmy szok rozpadu imperium. Teraz musimy sobie radzić w drapieżnym kapitalizmie. Wszystko, co mogę, to powiedzieć o tym głośno.
(Paulina Sieniuć)
LAS
Polska 2009, reżyseria: Piotr Dumała
(w kinach od 26 lutego)
Film aktorski z elementami animacji. Starszy, schorowany ojciec i opiekujący się nim syn. Codzienne zabiegi pielęgnacyjne, z trudem jedzone posiłki, strzępki rozmów. I montowane równolegle sekwencje wspólnej wędrówki przez las. Przejmująca opowieść o sprawach najważniejszych - szukaniu wzajemnego porozumienia, przełamywaniu barier, zaufaniu, uczuciu, potrzebie bliskości.
PLAŻE AGNÈS
Les plages d'Agnès, Francja 2008, reżyseria: Agnès Varda
(w kinach od 19 marca)
Agnès Varda, André Lubrano, Blaise Fournier, Vincent Fournier, Andrée Vilar, Stéphane Vilar, Christophe Vilar, Rosalie Varda, Alain René
Kiedy patrzysz w głąb ludzi, widzisz krajobrazy, gdy spojrzysz w głąb mnie, ujrzysz plaże - mówi obecnie już 80-letnia, lecz niezwykle żwawa weteranka Nowej Fali. W swojej filmowej autobiografii Agnès Varda zabiera widzów w podróż poprzez kolejne wewnętrzne pejzaże. Oglądamy plaże symbolizujące jej dzieciństwo w Belgii, małżeństwo z Jacquesem Demy (reżyserem Parasolek z Cherbourga), feministyczne lata walki, podróże, emocje towarzyszące powstaniu kolejnych filmów. Varda w Plażach prezentuje świetną formę reżyserską. Zawsze posiadała niezwykłą zdolność płynnego przekraczania gatunków i stylistyk, pokazywania uczuć bez popadania w czułostkowość, kreowania sztucznej rzeczywistości bez osuwania się w pretensjonalną teatralność. W tym filmowym pamiętniku reżyserka zaklina przeszłość, pokazuje zdjęcia rodzinne, fragmenty filmów, inscenizuje kluczowe w jej życiu wydarzenia, a wszystko opatruje autoironicznym komentarzem. Patrzy wstecz na swoje życie i zdaje się mówić: je ne regrette rien, bo najważniejsze jest to, że żyję i pamiętam.
(Ewa Szabłowska)
BURROWING
Man tänker sitt, Szwecja 2009, reżyseria: Henrik Hellström, Fredrik Wenzel
(w kinach od 9 kwietnia)
Nieprzystosowani, znękani normami ludzie przytulają się do drzew, zanurzają się w rzece, resztką zachowanego instynktu poszukują jedynej siły, która sprawiedliwie rozdaje prawa i możliwości.
Narratorem filmu Man tänker sitt jest chłopiec, który obserwuje swój świat: osobliwych sąsiadów, boiska, łąki, ulice, okoliczne lasy. Woli on wyrzucić pamiątkowy zegarek matki, pić zamuloną wodę z rzeki i ubłocony chodzić po bagnach, niż ze wszystkimi śpiewać Sto lat na urodzinach.
Mottem filmu są słowa amerykańskiego filozofa i pisarza, Henry'ego Davida Thoreau, anarchistycznego transcendentalisty, który odrzucał cywilizację i społeczeństwo obywatelskie, wiodąc kontemplacyjne życie w leśnej chacie nad stawem. Każdy ma prawo do swojego rytmu, ma prawo się nudzić, snuć, robić rzeczy bez sensu, rzeczy kontrowersyjne czy ryzykowne. Nie trzeba nic udowadniać, kosić trawy, remontować, spełniać wymagań ojca. Wystarczy żyć. Bohaterowie filmu chcą poczuć zapach ziemi, jej fakturę, chcą przynależeć do natury, rzeczywistości, tak by nic więcej z tego nie wynikało, żadne obowiązki i zadania.
Poruszający film ze wspaniałą muzyką i pięknymi zdjęciami, całkowicie pozbawiony zbędnej ekwilibrystyki i ornamentacji.
(Paulina Sieniuć)
DUBEL
Double take, Belgia 2009, reżyseria: Johan Grimonprez
9. ENH - wyróżnienie specjalne jury Międzynarodowego Konkursu FILMY O SZTUCE
(w kinach od 30 kwietnia)
Filmowa kostka Rubika, od której sam Hitchcock dostałby zawrotu głowy. Dokument o Hitchcocku, który tak naprawdę nie jest o Hitchcocku, lecz używa persony Hitchcocka jako lustra - zarówno dla reżysera, jak i dla całej epoki. Wielopoziomowa gra podwójności: odbić, sobowtórów, lustrzanych zbiegów okoliczności i profetycznych zdarzeń. Zimna wojna i wojna z terroryzmem, Hitchcock i jego sobowtór, historia i współczesność, kino i telewizja, USA i ZSRR, atak na WTC z 11 września 2001 i nalot ptaków na Empire State Building z 1948 r. - to zaledwie kilka duplikatów składających się na strukturę tego dokumentu. Ramą dla Double Take są Ptaki Hitchcocka, według Grimonpreza skończone arcydzieło kultury strachu. W nią wpleciona jest historia spotkania Hitchcocka z własnym sobowtórem, oparta na opowiadaniu brytyjskiego pisarza Toma McCarthy'ego, oraz zgrabnie skrojone fragmenty telewizyjnych newsów z lat 60., relacjonujące spotkanie Roberta Nixona z kolejnym sobowtórem wielkiego reżysera - Nikitą Chruszczowem. Kolażowy, poskładany z recyklingowanych odpadów kultury wizualnej lat 60. Double Take ma w sobie chorobliwość zapętlonego dyskursu paranoika. Uwaga, zaraźliwe!
(Ewa Szabłowska)
W ramach projektu zostanie zaprezentowanych sześć filmów z tegorocznej 9. edycji MFF ENH, które - zdaniem jurorów, nowohoryzontowej publiczności oraz festiwalowych selekcjonerów - stały się wydarzeniami festiwalu, zostały nagrodzone, wzbudzały silne emocje, były szeroko komentowane lub cieszyły się wyjątkową popularnością.
Filmy te będą pokazywane w polskich kinach jako ERA NOWE HORYZONTY Tournée. W styczniu i lutym 2010 będzie można zobaczyć je w formie tygodniowego przeglądu w 14 miastach, w okresie od stycznia do końca kwietnia 2010 będą systematycznie wprowadzane na ekrany kin studyjnych, a w czerwcu 2010 roku zostaną wydane na DVD.
Kilka słów do widzów skierował Roman Gutek, dyrektor MFF Era Nowe Horyzonty:
Od początku festiwalu Era Nowa Horyzonty przyświecał nam jeden cel. Chcieliśmy pokazywać przede wszystkim kino, którego u nas nie było, które nie miało w Polsce swojego festiwalu: kino niebanalne, odważne, łamiące tabu, poszukujące własnego języka, wymykające się wszelkim klasyfikacjom gatunkowym, odbiegające od klasycznie pojmowanego kina narracyjnego. Z drugiej strony chcieliśmy, aby nasza publiczność mogła zapoznać się z najnowszymi tendencjami współczesnego kina. Stąd tak często na Nowych Horyzontach widzowie oglądali i oglądają filmy przyjeżdżające do Wrocławia prosto z Cannes, Wenecji, Berlina, Pusan, nakręcone przez reżyserów mało znanych w naszym kraju, ale już odkrytych przez najważniejsze światowe festiwale. Dziś niektórzy z nich to twórcy wielkiego międzynarodowego formatu. Wybieraliśmy filmy, które zaskakiwały formą, poruszały tematy tabu pomijane przez kino głównego nurtu, opowiadały o seksualności, dotykały ciemnej strony ludzkiej duszy. Które budziły niepokój. Traktowaliśmy filmy jak dzieła sztuki współczesnej. W ich wyborze kierowaliśmy się osobistymi gustami, przed seansami, uzasadnialiśmy widzom nasze wybory. To nadało naszemu festiwalowi wyrazistości. Do tego koncerty awangardowych muzyków, wystawy, instalacje. Podobnego festiwalu nikt przed nami w Polsce nie robił. Do tej pory praktycznie nic nie zmieniło się w naszym myśleniu o programie festiwalu.
Festiwal Era Nowe Horyzonty odwiedza coraz więcej widzów. Tych, którzy do Wrocławia nie mogli przyjechać postanowiliśmy zaprosić do kin na filmy, które - zdaniem jurorów, nowohoryzontowej publiczności oraz naszym - stały się wydarzeniami naszego festiwalu, zostały nagrodzone, były szeroko komentowane lub cieszyły się wyjątkową popularnością. Sześć filmów rusza więc w podróż po Polsce, później będzie można je kupić na płytach DVD. Każdy z nich jest inny, ale łączy je podobne spojrzenie na kino rozumiane przede wszystkim jako uprawianie sztuki. Każdy z nich jest filmem nowohoryzontowym.
PROGRAM FILMÓW
15.01
18:30 - GŁÓD - ANG./IRL
20.20 - TLEN - ROSJA
16.01
15:30 - BURROWING (KAŻDY MYŚLI SWOJE) - SZWECJA
17:00 - LAS - POLSKA
18:30 - DUBEL - BELGIA
20:15 - PLAŻE AGNES - FRANCJA
17.01
15:30 - LAS - POLSKA
17:00 - BURROWING (KAŻDY MYŚLI SWOJE) - SZWECJA
18:30 - TLEN - ROSJA
20:15 - GŁÓD - ANG./IRL
18.01
18:30 - DUBEL - BELGIA
20:15 - BURROWING (KAŻDY MYŚLI SWOJE) - SZWECJA
19.01
18:30 - TLEN - ROSJA
20:15 - GŁÓD - ANG./IRL
20.01
18:30 - LAS - POLSKA
20:15 - PLAŻE AGNES - FRANCJA
21.01
18:30 - PLAŻE AGNES - FRANCJA
20:40 - DUBEL - BELGIA
W programie ERA NOWE HORYZONTY Tournée:
GŁÓD
Hunger, Wielka Brytania/Irlandia 2008, reżyseria: Steve McQueen
9. ENH - Grand Prix dla najlepszego filmu, Nagroda Krytyków Filmowych
(w kinach od 8 stycznia)
Głód to jedna z największych niespodzianek ubiegłego roku, niezwykły film nieznanego w świecie kina debiutanta, Steve'a McQueena. Jest rok 1981. Angielska służba więzienna zawzięcie pracuje na wizerunek kata. Przetrzymywanych w swoim więzieniu bojowników IRA metodycznie odziera z człowieczeństwa. Torturują ich na zmianę: raz pałką, raz szyderczym śmiechem prosto w twarz. Nadzy, skatowani więźniowie ćwiczą w sobie "postawę wyprostowaną": protestują, odmawiają noszenia więziennych uniformów, celowo zaniedbują codzienną higienę, ostatecznie decydują się na głodówkę. Jej pierwszą ofiarą będzie Bobby Sands.
McQueen bez zbędnych słów i fabularnych podpórek pokazuje niechlubne, rzadko wyciągane na światło dzienne fakty z najnowszej historii Anglii. Nie wdaje się w retorykę, polityczne dysputy o działalności IRA. Głód to film o przemocy, zbrodni sankcjonowanej przez aparat władzy; o banalności zła, które rodzi się wtedy, gdy człowiek czuje się jedynie częścią systemu. Po drugiej stronie więziennej barykady trwają w filmie McQueena ci, którzy próbują być wierni sobie. Niezłomni przegrani, brudni, wychudzeni, uwięzieni w coraz bardziej masakrowanym ciele. Po co ten gest? Dlaczego dobrowolnie idą na śmierć? By dać świadectwo. Brzmi to może patetycznie, ale w tym wypadku prawdziwie.
(Jakub Socha)
Zwiastun filmu "Głód"
TLEN
Kislorod, Rosja 2009, reżyseria: Iwan Wyrypajew
9. ENH - Nagroda Publiczności
(w kinach od 5 lutego)
Sańka (Aleksiej Filimonow) nie usłyszał piątego przykazania i zabił żonę dla rudowłosej Saszy (Karolina Gruszka). Dlaczego? Bo łaknął tlenu pięknej dziewczyny.
Film Iwana Wyrypajewa to ekranizacja jego kontrowersyjnej sztuki Tlen, gdzie rapowano Dekalog i którą krytycy uznali za manifest "beztlenowców". Miłosna historia opowiedziana w nowoczesnej, czasem kiczowatej, innym razem poetyckiej oprawie, łączy w sobie niemal wszystkie gatunki kultury popularnej. Jest tu romans, dramat, horror i kryminał. Ironiczna opowieść rozpisana na dziesięć słowno-muzycznych scen ma formę wideoklipu, nawiązuje do estetyki graffiti, komiksu, telewizji i Internetu. Ten dynamiczny portret ludzi i tłamszącej ich codzienności to jednak przede wszystkim przypowieść o nieudolnym poszukiwaniu prawdziwego życia, uczuć, Boga, słowem, tytułowego tlenu. Reżyser tak mówi o swojej twórczości: Mój kraj jest bogaty na pokaz, pokazujemy mądrego prezydenta, Petersburg, Kreml. Należę do ostatniego pokolenia pokaleczonych przez ZSRR pionierów i komsomolców. W dzieciństwie wmawiano nam, że komunizm zwycięży. W młodości przeżyliśmy szok rozpadu imperium. Teraz musimy sobie radzić w drapieżnym kapitalizmie. Wszystko, co mogę, to powiedzieć o tym głośno.
(Paulina Sieniuć)
LAS
Polska 2009, reżyseria: Piotr Dumała
(w kinach od 26 lutego)
Film aktorski z elementami animacji. Starszy, schorowany ojciec i opiekujący się nim syn. Codzienne zabiegi pielęgnacyjne, z trudem jedzone posiłki, strzępki rozmów. I montowane równolegle sekwencje wspólnej wędrówki przez las. Przejmująca opowieść o sprawach najważniejszych - szukaniu wzajemnego porozumienia, przełamywaniu barier, zaufaniu, uczuciu, potrzebie bliskości.
PLAŻE AGNÈS
Les plages d'Agnès, Francja 2008, reżyseria: Agnès Varda
(w kinach od 19 marca)
Agnès Varda, André Lubrano, Blaise Fournier, Vincent Fournier, Andrée Vilar, Stéphane Vilar, Christophe Vilar, Rosalie Varda, Alain René
Kiedy patrzysz w głąb ludzi, widzisz krajobrazy, gdy spojrzysz w głąb mnie, ujrzysz plaże - mówi obecnie już 80-letnia, lecz niezwykle żwawa weteranka Nowej Fali. W swojej filmowej autobiografii Agnès Varda zabiera widzów w podróż poprzez kolejne wewnętrzne pejzaże. Oglądamy plaże symbolizujące jej dzieciństwo w Belgii, małżeństwo z Jacquesem Demy (reżyserem Parasolek z Cherbourga), feministyczne lata walki, podróże, emocje towarzyszące powstaniu kolejnych filmów. Varda w Plażach prezentuje świetną formę reżyserską. Zawsze posiadała niezwykłą zdolność płynnego przekraczania gatunków i stylistyk, pokazywania uczuć bez popadania w czułostkowość, kreowania sztucznej rzeczywistości bez osuwania się w pretensjonalną teatralność. W tym filmowym pamiętniku reżyserka zaklina przeszłość, pokazuje zdjęcia rodzinne, fragmenty filmów, inscenizuje kluczowe w jej życiu wydarzenia, a wszystko opatruje autoironicznym komentarzem. Patrzy wstecz na swoje życie i zdaje się mówić: je ne regrette rien, bo najważniejsze jest to, że żyję i pamiętam.
(Ewa Szabłowska)
Zwiastun filmu "Plaże Agnès"
BURROWING
Man tänker sitt, Szwecja 2009, reżyseria: Henrik Hellström, Fredrik Wenzel
(w kinach od 9 kwietnia)
Nieprzystosowani, znękani normami ludzie przytulają się do drzew, zanurzają się w rzece, resztką zachowanego instynktu poszukują jedynej siły, która sprawiedliwie rozdaje prawa i możliwości.
Narratorem filmu Man tänker sitt jest chłopiec, który obserwuje swój świat: osobliwych sąsiadów, boiska, łąki, ulice, okoliczne lasy. Woli on wyrzucić pamiątkowy zegarek matki, pić zamuloną wodę z rzeki i ubłocony chodzić po bagnach, niż ze wszystkimi śpiewać Sto lat na urodzinach.
Mottem filmu są słowa amerykańskiego filozofa i pisarza, Henry'ego Davida Thoreau, anarchistycznego transcendentalisty, który odrzucał cywilizację i społeczeństwo obywatelskie, wiodąc kontemplacyjne życie w leśnej chacie nad stawem. Każdy ma prawo do swojego rytmu, ma prawo się nudzić, snuć, robić rzeczy bez sensu, rzeczy kontrowersyjne czy ryzykowne. Nie trzeba nic udowadniać, kosić trawy, remontować, spełniać wymagań ojca. Wystarczy żyć. Bohaterowie filmu chcą poczuć zapach ziemi, jej fakturę, chcą przynależeć do natury, rzeczywistości, tak by nic więcej z tego nie wynikało, żadne obowiązki i zadania.
Poruszający film ze wspaniałą muzyką i pięknymi zdjęciami, całkowicie pozbawiony zbędnej ekwilibrystyki i ornamentacji.
(Paulina Sieniuć)
DUBEL
Double take, Belgia 2009, reżyseria: Johan Grimonprez
9. ENH - wyróżnienie specjalne jury Międzynarodowego Konkursu FILMY O SZTUCE
(w kinach od 30 kwietnia)
Filmowa kostka Rubika, od której sam Hitchcock dostałby zawrotu głowy. Dokument o Hitchcocku, który tak naprawdę nie jest o Hitchcocku, lecz używa persony Hitchcocka jako lustra - zarówno dla reżysera, jak i dla całej epoki. Wielopoziomowa gra podwójności: odbić, sobowtórów, lustrzanych zbiegów okoliczności i profetycznych zdarzeń. Zimna wojna i wojna z terroryzmem, Hitchcock i jego sobowtór, historia i współczesność, kino i telewizja, USA i ZSRR, atak na WTC z 11 września 2001 i nalot ptaków na Empire State Building z 1948 r. - to zaledwie kilka duplikatów składających się na strukturę tego dokumentu. Ramą dla Double Take są Ptaki Hitchcocka, według Grimonpreza skończone arcydzieło kultury strachu. W nią wpleciona jest historia spotkania Hitchcocka z własnym sobowtórem, oparta na opowiadaniu brytyjskiego pisarza Toma McCarthy'ego, oraz zgrabnie skrojone fragmenty telewizyjnych newsów z lat 60., relacjonujące spotkanie Roberta Nixona z kolejnym sobowtórem wielkiego reżysera - Nikitą Chruszczowem. Kolażowy, poskładany z recyklingowanych odpadów kultury wizualnej lat 60. Double Take ma w sobie chorobliwość zapętlonego dyskursu paranoika. Uwaga, zaraźliwe!
(Ewa Szabłowska)
Zwiastun filmu "Dubel"
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
