PC Drama: Trans/Formacja

Literacko wyrafinowane, pełne intertekstualnych odniesień, sztuki te przywołują i przekształcają rozmaite style, poetyki i konwencje dramatyczne. Traktują je jednak w sposób nowoczesny, nie jako obowiązującą regułę, ale formalny sygnał sensu, świadome odwołanie do wybranej tradycji literackiej i teatralnej, która kryje określoną koncepcję rozumienia świata i człowieka. Kwalifikacje gatunkowe są w nich ostentacyjnie umowne i ruchome, jak umowna i zmienna od dwustu już lat pozostaje nasza perspektywa oglądu rzeczywistości. Dramat realistyczny igra tu z konwencją komediową i przekształca się w groteskę, groteska przybiera kształt baśni dramatycznej lub staje się nową formą misterium, misterium potrafi wyłonić się z dramatu utrzymanego w konwencji realizmu magicznego i melodramatu, a melodramat skrzyżować z dramatem jaźni czy pamięci. A wszystko to z pełną świadomością gry znaczonymi kartami, ale o najwyższą stawkę, jaką jest próba dramatycznego uchwycenia kondycji jednostek i całej zbiorowości w epoce wielkiej zmiany. (Jacek Kopciński, Przejście)

Od dawna czekaliśmy na taką antologię. (prof. Anna Nasiłowska)

W ramach promocji antologii wydanej przez IBL zapraszamy na wieczór poświęcony dramaturgii lat 90. XX wieku. Dwaj reżyserzy: Andrzej Majczak oraz Piotr Waligórski przygotują własne interpretacje dramatów: "Katarantka" Tomasza Mana i "Dzień świra" Marka Koterskiego. Wieczór zwieńczymy panelem dyskusyjnym, w którym udział wezmą: autor antologii - prof. Jacek Kopciński, przedstawiciele UG i specjaliści od dramatu współczesnego - dr Joanna Puzyna-Chojka oraz prof. Zbigniew Majchrowski. Do rozmowy zaprosimy również autora dramatu "Katarantka" - Tomasza Mana, reżyserów i aktorów uczestniczących w performatywnym czytaniu. Moderatorem dyskusji będzie dr Barbara Świąder-Puchowska.

Katarantka
27.05 | 19.00
Sala Suwnicowa

autor: Tomasz Man / reż.: Andrzej Majczak / tekst przeczytają: Gena Wydrych, Ewelina Starejki, Sebastian Oberc
"Katarantka to dramat odchodzenia starej, ślepej, samotnej kobiety, artystki, która na progu śmierci dokonuje życiowego rozrachunku, na nowo przeżywając zdarzenia z przeszłości. W biednym pokoiku Katarantki (trochę jak w "drugim pokoju" z dramatu Zbigniewa Herberta o takim tytule) zegar dawno się zatrzymał, kobieta może go więc nastawiać na dowolną godzinę, a ta świadoma manipulacja sprzęga się w sztuce z podświadomymi projekcjami bohaterki. Staruszka rozmawia ze swoimi młodymi rodzicami wywołanymi z epoki, gdy była jeszcze dziewczynką i przystępowała do Pierwszej Komunii Świętej. Potem przypomina sobie Fotografa i Organistę z czasów, w których jako dziewczyna śpiewała w chorze. Obie klisze pamięci ożywiają wstyd bohaterki, jej poczucie nieważności i wykluczenia, które spotęgowało się na starość i wybucha w kontaktach z dziećmi czy wnukami. Staruszka nie lubi gości, których obsesyjnie podejrzewa o pazerność, męczą ją też kłótnie lokatorów za ścianą; najchętniej przebywa sama ze sobą, co w dramacie ewokują symboliczne sceny, w których obok siebie pojawiają się dwie Katarantki. Zjawienie się w pokoju Ale Zakochanego przynosi bohaterce wspomnienie jej wielkiej miłości, zjawienie się Anioła - zwiastuje jej śmierć. To poruszające studium starości, w którym całe życie kobiety kulminuje w postaci zdarzeń czy sytuacji obecnych niejako poza czasem, sam autor wywołał z pamięci ("Więcej nie pamiętam" - napisze we wstępnych didaskaliach, opisując pokój Katarantki) i skomponował na kształt Requiem d-moll Mozarta. Poszczególne monologi i dialogi aktu pierwszego zyskują tu łacińskie oznaczenia kolejnych części mszy żałobnej, od Introitus po Communio, z dodaniem In Paradisum w krótkim, drugim akcie dramatu. Za sprawą muzycznej aluzji śmierć rozpamiętującej swoje życie kobiety zyskuje wymiar wręcz sakralny, choć tonacja utworu nie jest żałobna. "Cieszę się, że żyłam. To taka niepowtarzalna okazja na sprawdzenie swojej kondycji metafizycznej" - wyznaje w finale Ciotka Grobka,, puszczając oko do czytelników. Taką "niepowtarzalną okazją" jest przecież sama praca nad dramatem o umierającej kobiecie - i jego lektura." (fragment wstępu Jacka Kopcińskiego "Trans / formacja. Dramat polski po 1989 roku.")

Dzień świra
27.05 | 19.00
Sala Suwnicowa

autor: Marek Koterski / reż. Piotr Waligórski / tekst przeczytają: Paulina Napora i Sebastian Oberc
"W przypadku Dnia świra także seans filmowy. W sztuce, która stała się podstawą scenariusza kinowego przeboju, Marek Koterski w charakterystyczny dla siebie sposób kontynuuje tragikomiczny monolog sfrustrowanego, polskiego inteligenta zapisany w stylu niepewnej siebie polszczyzny. Adasia Miauczyńskiego nęka nerwica, wyhodowana jeszcze w czasach PRL-u, i zakonserwowana w Trzeciej Rzeczpospolitej, a wraz z nią nieznośny świat zewnętrzny.

Rozwiedziony, uzależniony od gderliwej matki, poniżany przez własnego syna wiedzie samotne i upokarzające życie nauczyciela języka polskiego i domorosłego poety w kraju, w którym nauczycieli nikt nie szanuje, a poezji się nie czyta. Dzień świra jest obsesyjnym lamentem socjopaty, któremu świat jawi się jako zbiorowisko ludzi skrajnie prymitywnych, złośliwych, skoncentrowanych na sobie i pogardzających innymi, wypranych z jakiejkolwiek empatii, za to zachłannie walczących o swoje jak zwierzęta w dzikiej sforze. Wokół Miauczyńskiego Koterski gromadzi kolekcję okazów ludzkich zamieszkujących blok bohatera, jego ulicę, dzielnicę, miasto i kraj. Opatrzeni złośliwym przezwiskiem i reprezentujący jedną, nieznośną cechę lub postawę, tworzą skrajnie satyryczny przekrój polskiego społeczeństwa. Żyjąc z Mamą, Żoną Byłą, Synem oraz wśród Picz, Pedałów, Starych Sepów, Kretynów, Bab ze Srającym Psem, Facetów z Kolejki i Psychiatrów z Wąsem lub Bródką, Miauczyński toczy nieustanny bój o chwilę skupienia i wytchnienia, stale bowiem ktoś go atakuje, prześladuje, dręczy: wierceniem pod oknem, waleniem zza ściany, gadaniem na klatce, wózkiem w sklepie, walizką w pociągu, psią kupą na trawniku, przekręconym słowem. Rzeczywistość przytłacza go i żeby nad nią zapanować, potrzeba mu systemu, który bohater realizuje z chorobliwą wręcz perfekcją. Jego dzień składa się z setek czynności wykonywanych według ustalonego porządku, a jakiekolwiek odstępstwo od programu i zasady wytrąca go z równowagi. Koterski kondensuje w Miauczyńskim wszystkie nasze obsesje: społeczne, rodzinne, zdrowotne, zawodowe, seksualne, i tylko komizm tej arcypoważnej postaci o romantycznym sercu ratuje nas przed całkowitą frustracją. Wrażenie absurdu życia polskiego inteligenta potęguje trzynastozgłoskowiec, cyzelowany przez autora nawet wtedy, gdy jego bohater się wypróżnia:
JA
[...]
I już siedzę na desce i czytam angielski,
którego chyba nigdy już nie opanuję:
Go to pieces: lose control of one's emotions.
I próbuję ułożyć coś sam na klozecie:
Besides, you can't go to pieces every time something anything
wrong happenes.
Długo podcieram tyłek - czy już papier czysty.
Czasem - choć bardzo rzadko - wystarczy do czterech.
Zwykle jednak wecuję, poleruję dalej:
do siedmiu lub trzynastu bądź dwudziestu jeden.
Nieraz pół rolki pójdzie zanim się podetrę...
Desperacka ucieczka Miauczyńskiego z miasta nad morze jedynie
pogłębia jego depresję, choć wzmacnia też czyste i całkowicie nierealne
marzenie bohatera o idealnej miłości, która na pewno zmieniłaby
całe jego życie..." (fragment wstępu Jacka Kopcińskiego "Trans / formacja. Dramat polski po 1989 roku.")

O artystach:
Jacek Kopciński - rocznik 1965, historyk literatury, krytyk teatralny, redaktor naczelny miesięcznika "Teatr". Jest autorem monografii "Gramatyka i mistyka. Wprowadzenie w teatralną osobność Mirona Białoszewskiego" (1997) oraz "Nasłuchiwanie. Sztuki na głosy Zbigniewa Herberta" (2008), tomu szkiców i rozmów teatralnych "Którędy do wyjścia?" (2002). Napisał także podręcznik do nauki literatury XX wieku "Przeszłość to dziś", a także kilka scenariuszy filmów dokumentalnych. Pracuje w Instytucie Badań Literackich, jest profesorem na Uniwersytecie Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie, gdzie kieruje Katedrą Badań nad Teatrem i Filmem. Wykłada także na Akademii Teatralnej w Warszawie i Kolegium "Artes Liberales" UW. Od 2008 roku jest członkiem kapituły Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Mieszka w Warszawie.

Marek Koterski - reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, dramatopisarz. Urodził się w 1942 roku w Krakowie. Jest absolwentem polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie studiował także historię sztuki. Na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie przez rok uczył się malarstwa pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa. W 1972 roku ukończył Wydział Reżyserii PWSFTviT w Łodzi, a w 1977 obronił tam dyplom. W latach 70. Realizował filmy dokumentalne, w większości poświęcone tematyce teatralnej, m.in. Piąty międzynarodowy festiwal festiwali teatrów studenckich, Teatr - reżyser i tworzywo, Teatr - reżyser i aktor. Ostatni z filmów poświęcony był próbom do Snu srebrnego Salomei Juliusza Słowackiego prowadzonym przez Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Narodowym w Warszawie. Jako reżyser filmów fabularnych debiutował w 1984 roku obrazem Dom wariatów z Tadeuszem Łomnickim i Markiem Kondratem. Od tej pory realizował tylko własne scenariusze, których głównym bohaterem stał się Adam Miauczyński, grany przez
kilku aktorów: Marka Kondrata, Wojciecha Wysockiego, Cezarego Pazurę. Losy tej postaci były kontynuowane w następujących filmach: Życie wewnętrzne (1986), Nic śmiesznego (1995), Ajlawju (1999), Dzień świra (2002) oraz Wszyscy jesteśmy Chrystusami (2006). W teatrze Koterski wyreżyserował kilka własnych dramatów: Nienawidzę we Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego (1992), Zęby 2 w Teatrze Polskim w Poznaniu (1992), Zęby w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1996), Dom wariatów w Teatrze Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie (1998). Jego sztuki inscenizowane były także przez innych reżyserów (m.in. Annę Augustynowicz i Tomasza Mana). W 2002 roku ukazał się tom dramatów Koterskiego Dzień świra i inne monologi Adasia Miauczyńskiego na jedną lub więcej osób, w którym znalazła się także rozmowa autora z Jackiem Kopcińskim Achilles na piętnastym piętrze wieżowca. W 2006 roku na XII Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej otrzymał nagrodę dla autora tekstu dramatycznego za sztukę Dzień świra. Za zrealizowany na jej podstawie film został nagrodzony "Złotymi Lwami" na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni (2002). Mieszka w Warszawie.

Andrzej Majczak - ur. 1972, reżyser, pedagog. Absolwent Akademii Teatralnej w Warszawie i Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Jest autorem inscenizacji przede wszystkim dramaturgii współczesnej. Zrealizował m.in. prapremierę norway.today Igora Bauersimy (Teatr Polski we Wrocławiu), czy nagrodzone Polaroidy Marka Ravenhilla (Teatr im. S. Jaracza w Łodzi). Od kilku lat współpracuje ze scenami krakowskimi - z Teatrem Bagatela, w którym wyreżyserował m.in. Psa, kobietę, mężczyznę Sybille Berg, Seks nocy letniej Woody'ego Allena oraz z prywatnym Teatrem Współczesnym (Bombshells. Wieczór panieński Joanny Murray-Smith). Od 2000 roku zajmuje się przygotowaniem publicznych czytań najnowszej dramaturgii polskiej i światowej. Opracował reżysersko teksty tak różnorodnych twórców, jak Heiner Müller, Werner Schwab, Roland Schimmelpfennig, Eric-Emanuel Schmidt czy Conor McPherson. Pracę reżyserską łączy także z nauczaniem techniki aktorskiej. Od roku 2007 jest pedagogiem Lart Studio w Krakowie.

Tomasz Man - reżyser, dramatopisarz, wykładowca. Urodził się w 1968 roku w Rzeszowie. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim i Wydział Reżyserii Dramatu w Warszawskiej Akademii Teatralnej. Wykłada w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu, gdzie obronił swój doktorat, oraz na Uniwersytecie Wrocławskim. Autor szkiców publikowanych w "Teatrze", "Dialogu" i "Notatniku Teatralnym". Był kierownikiem literackim w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrze Nowym w Warszawie oraz w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. Reżyserował w wielu teatrach (m.in. we Współczesnym w Szczecinie, Polskim we Wrocławiu, Polskim w Poznaniu, Powszechnym w Łodzi, Studio w Warszawie, Powszechnym im. Zygmunta Hubnera w Warszawie, Horzycy w Toruniu, Miejskim im. Witolda Gombrowicza w Gdyni, im. Jana Kochanowskiego w Opolu, Narodowym w Warszawie). Jest autorem kilku dramatów teatralnych i radiowych: Katarantka (prapr. w Teatrze Polskim w Warszawie, reż. autora, 2001), Historia pewnej miłości (prapr. w Teatrze Polskim w Poznaniu, reż. autora, 2001) 111 (prapr. w Teatrze Narodowym w Warszawie, reż. Redbad Klijnstra, 2004), Deszcze (sztuka napisana wspólnie z Krzysztofem Biziem, prapr. w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy, reż. Anna Wieczur-Bluszcz, 2005), 3x2 (prapr. w Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Gorze, reż. Piotr Łazarkiewicz, 2006), Dobrze (realizacja w Teatrze Telewizji, reż. autora, 2007), Cięcie (realizacja w Teatrze PR, reż. autora, 2008), EU (premiera w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, reż. autora, 2008), C(r)ash Europe (prapr. w Teatrze PR, reż. autora, 2009), Świat jest skandalem (prapr. w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, reż. autora, 2009), Wszystko się uda (premiera w Teatrze PR w reż. autora, 2010), Sex Machine (prapr. w Teatrze Laboratorium w Warszawie, reż. Adam Nalepa, 2011) oraz Moja Abba (prapr. w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, reż. autora, 2012). Dramaty Mana były tłumaczone na języki: niemiecki, francuski, angielski, czeski, rosyjski i węgierski. Autor jest laureatem kilku nagrod (m.in. na Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji "Dwa Teatry" za słuchowiska: Matka lampart, Kartoteka, Sex Machine, Moja Abba, oraz Les Eurotopiques w Tourcoing we Francji za sztukę Moja Abba). Mieszka w Piecowicach niedaleko Wrocławia.

Paulina Napora - urodziła się w roku 1974 w Pińczowie. Krakowską PWST ukończyła w 1998 (dyplom 2000) rolami Kulki w "Kosmosie" (reż. P. Miśkiewicz) i Olgi w "Trzech siostrach" (reż. K. Lupa). W tym samym roku zadebiutowała na scenie jako Sasza w "Zdarzyć się mogło w Wojnicówce" wg Czechowowskiego "Płatonowa" (reż. Katarzyna Deszcz) w Teatrze Powszechnym w Radomiu. Zaangażowana do Teatru Dramatycznego w Warszawie zagrała tam Syrenę w "Powrocie Odysa" (reż. K. Lupa). Przez kolejne cztery lata była etatową aktorką Teatru Współczesnego we Wrocławiu, gdzie wystąpiła jako Lena w "Kosmosie" i Ninetta w "Miłości do trzech pomarańczy" oraz w inscenizacji "Pietruszki" Strawińskiego. Nawiązała też współpracę z Teatrem K2. Od 2004, od roli Akrobatki w "Sztukmistrzu z Lublina", jest aktorką Teatru Bagatela, w którym pełni również okazjonalnie funkcję asystenta reżysera. Prócz musicali i dramatów obyczajowych gra także w farsie "Okno na parlament". W latach 2005-2008 współpracowała z Teatrem Łaźnia Nowa, gdzie mierzyła się przede wszystkim z polską dramaturgią współczesną (Shuty, Demirski, Kamza). Jest współtwórczynią i wykonawczynią recitalu nietypowych kolęd i pastorałek "Wigilia Apokalipsy". Grywa w telewizyjnych serialach i dokumentach fabularyzowanych, wystąpiła również w kilku spektaklach Teatru Telewizji. W 1998 otrzymała wyróżnienie za rolę w "Trzech siostrach" na XVI Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, a w 2005 wyróżniono jej rolę w "Cukrze w normie" na XI Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie. Fascynuje się rozwojem osobistym. Od 2011 roku jest certyfikowanym coachem. Uwielbia inspirujące spotkania.

Sebastian Oberc - rocznik 1976, aktor teatralny, filmowy i telewizyjny; absolwent PWST w Krakowie (wydz. aktorski). Kierownik produkcji Fenomen reż. T. Paradowicz. Zagrał główne role w: Katastrofy górnicze - Cicha Akcja reż. R. Dunaszewski i Wielkie Ucieczki - Lot 747 reż. R. Dunaszewski. Wystąpił w Ekipie reż. A Holland. Współpracuje ze studentami wydziału reżyserii Szkoły Filmowej w Katowicach. Jego ważniejsze role w teatrze to: Mistrz i Małgorzata reż. K. Lupa (Mateusz Lewita, Kanawkin), Żeby Cię lepiej zjeść reż. P. Waligórski (Bambus), Cukier w normie reż. P. Waligórski (Mirek Tańcula), From Poland with love reż. P. Waligórski (On), Letnicy reż. K. Lupa (Włas), Lis Filozof reż. P. Waligórski (Lis), Seks nocy letniej reż A. Majczak (Andrew Hobbs), Kaleka z Inishman reż M. Grabowski (Billy Kaleka), Tango reż. P. Waligórski (Edek).

Ewelina Starejki - absolwentka krakowskiej PWST (2002); w przedstawieniu dyplomowym zagrała Księżnę Irinę w Szewcach w reż. Jerzego Jarockiego. W Teatrze Bagatela, z którym jest związana od ukończenia studiów, grała Mańkę w Ślubie (reż. W. Śmigasiewicz), Zutę w Hulajgębie (reż. W. Śmigasiewicz), Nataszę w Trzech siostrach (reż. A. Domalik), Pies, kobieta, mężczyzna (reż. A. Majczak).

Piotr Waligórski - urodził się w 1974 roku w Krakowie. Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, filozofię w Papieskiej Akademii Teologicznej oraz reżyserię w krakowskiej PWST. Jest stypendystą DAMU (Praskiej Szkoły Teatralnej). Był asystentem Krystiana Lupy (Sztuka Y. Rezy, Teatr Stary w Krakowie, 1997) i Remigiusza Brzyka (Rzeźnia Sławomira Mrożka, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, 1999). Podczas studiów filozoficznych założył niezależny teatr i grupę teatralną Arché. Na teatralny debiut wybrał Komedianta T. Bernharda, którego w 2002 roku przedstawił w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, co było drugą inscenizacją tego dramatu o rodzinnej trupie teatralnej w Polsce. Jego kolejny spektakl, zrealizowany w gdańskim Teatrze Wybrzeże to Padnij! (2004). Przedstawienie oparte na tekście Pawła Demirskiego i Andrzeja Mańkowskiego brało udział w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ogłoszonym przez MEN, pokazywane było także w ramach Jeleniogórskich Spotkań Teatralnych oraz w Sankt Petersburgu podczas festiwalu Nowaja Drama. Mogli się z nim zapoznać także krakowscy widzowie podczas Krakowskich Reminiscencji Teatralnych w 2005 roku. Padnij! zrealizowane było jako jeden ze spektakli wchodzących w skład eksperymentalnego projektu Szybki Teatr Miejski, realizowanego przez gdański Teatr Wybrzeże. Ostatecznie okazało się jednym z jego najciekawszych spektakli. W 2005 roku Piotr Waligórski związał się z krakowskim teatrem Łaźnia Nowa, gdzie wyreżyserował Cukier w normie Sławomira Shuty spektakl nagrodzony na Ogólnopolskim Konkursie na wystawienie polskiej sztuki współczesnej w 2005 roku. W Łaźni Nowej powstały następne spektakle Piotra Waligórskiego: Lis Filozof Sławomira Mrożka (2005), From Poland with Love P. Demirskiego (2006, kolejny znaczący sukces w dorobku Waligórskiego) oraz Edukator. Odsłona pierwsza Conrada (2008). W Zielonej Górze w 2008 roku w Teatrze im. Leona Kruczkowskiego Piotr Waligórski zrealizował kolejną w swojej karierze adaptację tekstu Pawła Demirskiego - Nieprzytomnie. Spektakl w 2007 roku na 9. Przeglądzie Współczesnego Dramatu "Rewizje.pl" w Zielonej Górze odebrał Nagrodę Młodych - "za symbolizm znaczeniowy i postaciowy, dzięki któremu widzimy nasz własny świat". I będzie wesele...j, spektakl powstał według autorskiego scenariusza Piotra Waligórskiego w krakowskim Teatrze Bagatela.

Gena Wydrych - ur. 15.03.1933, zadebiutowała w teatrze 15.03.1958. Występowała w teatrach: im. Siemaszkowej w Rzeszowie (1957-62), im. Bogusławskiego w Kaliszu (1962-63), im. Kochanowskiego w Opolu (1963-67), Polskim w Bydgoszczy (1967-69), Współczesnym we Wrocławiu (1969-89), im. Słowackiego w Krakowie (1990-95). Grała m.in. w spektaklach Jerzego Jarockiego, Henryka Tomaszewskiego, Helmuta Kajzara, Kazimierza Brauna, Krzysztofa Babickiego, Janusza Kijowskiego, Mikołaja Grabowskiego, Barbary Sass, Anny Augustynowicz, Piotra Cieślaka, Piotra Waligórskiego, Rudolfa Zioło, Agnieszki Glińskiej i Kazimierza Kutza. Uhonorowana licznymi nagrodami i odznaczeniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1978) i Medalem Honoris Gratia prezydenta Miasta Krakowa (2009).